/ز شرم آن که به روی تو نسبتش کردم/ سمن به دست صبا خاک در دهانانداخت/ من از ورع می و مطرب ندیدمی زین پیش /هوای مغبچگانم در این و آن انداخت/ کنون به آب می لعل خرقه می‌شویم/ نصیبه ازل از خود نمی‌توان انداخت/ مگر گشایش حافظ در این خرابی بود /که بخشش ازلش در می مغان انداخت/ جهان به کام من اکنون شود که دور زمان مرا /به بندگی خواجه جهان انداخت/

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: